De arts Shirobei Akyama was naar China gegaan om daar medicijnen en acupunctuur te studeren en 'shuai-chiao' Chinees worstelen te leren. Terug in Japan vestigt hij zich in de buurt van Nagasaki en begint daar les te geven in hetgeen hij heeft geleerd. Ter bestrijding van ziekten gebruikt hij krachtige middelen en in zijn gevechtpraktijk maakt hij veel gebruik van zijn kracht. Maar bij een kleine kwaal of juist een heel ernstige ziekte blijken zijn geneesmiddelen niet te helpen. En tegen een te krachtige opponent zijn zijn technieken ook niet opgewassen. Een voor een gaan zijn leerlingen bij hem weg. Ontmoedigd begint Shirobei zijn methode in vraag te stellen.Tijdens zijn meditaties stuit hij telkens op dezelfde vraag, waarop hij echter het antwoord niet kan vinden: 'Kracht tegenover kracht stellen is niet de juiste oplossing, want op een gegeven moment zal men altijd geconfronteerd worden met nog een grotere kracht. Dus wat te doen?
Op een ochtend, als hij in de tempeltuin wandelt terwijl het sneeuwt, krijgt hij eindelijk het lang gezochte antwoord: hij hoort de tak van een kerseboom kraken die onder het gewicht van de sneeuw afbreekt, en ziet aan de oever van het riviertje een wilg staan. De soepele takken buigen zich onder het gewicht van de sneeuw tot ze zich van die last hebben bevrijd. Dan veren ze weer op hun plaats, ongeschonden.
Hij ontdekt opniezuw de grote Tao-principes. De versregel van Lao-tse komen in zijn herinnering terug:
Wie buigt zal weer oprijzen,
wie buigt zal heel blijven.
Niets is zachter en meegaander dan water,
maar om het harde en onbuigzame te overwinnen gaat niets boven water.
Onbuigzaamheid leidt tot de dood,
soepelheid tot leven.
De arts van Nagasaki hervormde zijn onderricht vervolgens volledig. Het heette voortaan Yoshinryu jujutsu, de school van het hart van de wilg- de kunst van de buigzaamheid die hij aan talloze leerlingen heeft onderwezen.
